Styczeń 1945 r. W Auschwitz-Birkenau pozostaje 4800 więźniĂłw, ktĂłrzy nie nadawali się nawet do pędzenia na zachĂłd w marszach śmierci. Komory gazowe wysadzono w powietrze, a wojska sowieckie wdzierają się w głąb obrony hitlerowskiej w takim tempie, że obozowi SS-mani nie zdążyli zabić garstki ocaleńcĂłw.

5 lutego JĂłzef Bellert wraz z grupą ponad trzydziestu krakowskich lekarzy i pielęgniarek wyjeżdża do Oświęcimia. Przez osiem miesięcy prowadzi prawdopodobnie największy szpital polowy w Europie. Mimo braku kanalizacji, wody jedzenia i lekĂłw niesie pomoc medyczną wyzwolonym więźniom. Jego pacjenci ważą średnio 25-30 kg. Zapadają na dur brzuszny i gruźlicę, nękają ich biegunki głodowe, obrzęki i odleżyny. Boją się ludzi w kitlach i strzykawek, ktĂłre kojarzą im się z zastrzykami z fenolu, ktĂłrymi niemieccy zwyrodnialcy uśmiercali chorych więźniĂłw.

Trudno w to uwierzyć, ale z 4800 chorych przywrĂłcił do życia i zdrowia 4400 pacjentĂłw.